جمهوري اسلامي به واسطه ی خونهايي كه ملّت داد و به واسطه ی اينكه ملّت قريب بيست سال در صحنه بود، استقرار پيدا كرد. گرچه اين يك علّت مهم بود اما ملّت «رهبر» مي‌خواهد. شخصيّتي مثل استاد بزرگوار ما، بنيانگذار جمهوري اسلامي «امام خميني(قدّه)» اين ملّت را رهبري كرد. چنين رهبري در تاريخ بسيار كم‌نظير است. اين دو علّت، دوش به دوش يكديگر، علّت تامّه‌اي شدند تا جمهوري اسلامي استقرار پيدا كند.

از همان روزهاي اوّل، دشمنان خارجي و داخلي پشت به پشت يكديگر دادند براي اينكه اين حكومت الهي را نابود كنند و به زمين بزنند. خطرهاي زيادي براي جمهوري اسلامي پيش آمد. خطرهاي بزرگي كه هر كدام به تنهايي براي شكست يك حكومت كافي بود و رفع آنها نظير معجزه بود. از اين معجزاتي كه در اين دوازده سال بلكه در اين سي‌سال واقع شد، پي مي‌بريم كه عنايت خاصّ خدا و لطف حضرت بقيّة الله ارواحنا فداه روي اين جمهوري اسلامي بوده و هست.

علاوه بر نظر خدا و امام زمان «عجّل الله تعالي فرجه»، دو عامل موجب شد تا خطرات رفع شود: يكي خلوص حضرت امام «رضوان الله عليه». زيرا براي همه، از دوست و دشمن ثابت شد كه ايشان فكري جز اسلام در دلش نبود و جز براي اسلام، قلبش نمي‌تپيد. ديگري هم در صحنه بودن ملّت، توجّه ملّت، فعاليّت ملّت، گذشت ملّت، ايثار ملّت. اينها از همه چيزشان گذشتند حتّي از اولادشان، شوهر و برادر و حتّي از هستي‌شان.